Eίναι το τέταρτο καλοκαίρι στη σειρά που το πλάνο (ποιο..?) της διοίκησης του ΑΡΗ για επιστροφη της ομάδας στην ελίτ της ευρωπαικού μπάσκετ στέφεται με απόλυτη αποτυχία..
Ξεκινάμε από την αγωνιστική περίοδο 2007-2008, όπου ένας προπονητής ακατάλληλος για τις συνθήκες που επικρατούν στην Α1(Gordon Herbert), αποκλείεται με ευκολία στα play-off από ένα Μαρούσι που μέλλει να μας γίνει εφιάλτης. Αυτή ειναι η πρώτη χρονιά με αλόγιστες σπατάλες σε ακριβούς παίκτες που κρίνονται επιζήμιοι σε σχέση με τα λεφτά που παίρνουν.Συγκεκριμενα δίνεται ένα ακριβό συμβόλαιο στον Hanno Mottola, ο οποίος ήθελε να σταματήσει το μπάσκετ αλλά πείθεται από τον Herbert να παίξει άλλη μια χρονιά. Δύο ακόμα μεγαλα συμβόλαια πάνε στους Darius Washington και Vladimir Boisa. Ο δεύτερος δε, ήταν μια μεταγραφή άσκοπη, αφού δεν ήταν ο παίκτης που έλειπε από την ομάδα και εν τέλει βοηθάει ελάχιστα. Η πώληση του Jeremiah Massey στην Real θεωρητικά κλείνει κένα στα οικονομικά της ομάδας.. η μήπως όχι? Η δήλωση περί "νοικοκυρεμένης ΚΑΕ" γίνεται καραμέλα στα χείλη των διοικούντων.
Συνεχίζουμε την αγωνιστική περίοδο 2009-2009 με φαινομενική ανασύνταξη που συνοδεύεται απο σκαμπανεβάσματα. Φτάνουμε στην βρύση αλλά νερό δεν πίνουμε. Ο μέχρι τότε πρόεδρος δραπετεύει από το καράβι πριν καν αρχίσει η νέα αγωνιστική περίοδος, αλλά για δηλώσεις πρώτος είναι.. έχει μετοχές βλέπεις. Τεράστια ερωτηματικά δημιουργεί η απουσία του Bracey Wright (όπως άξια σχολιασμού είναι η παρατεταμένη "αποθεραπεία" του όταν αποκτήθηκε από την ομάδα) από τον τελευταίο και πιο κρίσιμο αγώνα της χρονιάς και οι σκιώδεις συνθήκες με τις οποίες προήλθε. Ποτέ δεν βγαίνει προς τα έξω η πραγματική αιτία. Ερωτηματικά είχαν δημιουργηθεί επίσης λίγο νωρίτερα με τον Sekulic που χάρισε λεφτά (που του χρωστούσαμε) για να πάρει την ελευθερία του. Το Μαρούσι μας κλέβει την πρόκριση σε ένα φλεγόμενο Παλέ και για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική περίοδο μας κόβει τον δρόμο και σιγά σιγά μας παίρνει τον αέρα.
Η αγωνιστική περίοδος 2009-2010 χαρακτηρίζεται σαν μαρτυρική. Ξεκινάμε το καλοκαίρι με την πώληση Παπανικολάου, που απογοητεύει τον κόσμο αλλα βρίσκει στήριγμα από τον Σούπερ 3, ο οποίος δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Έπειτα η διοίκηση αναλώνεται σε έναν μαραθώνιο αλλαγής παικτών, ημεδαπών και μη και από εκεί που δεν είχαμε γραφεια, ξαφνικά αλλάζουμε παίκτες σαν πουκάμισα. Τα λεφτά του Παπανικολάου σε ποιες "τρύπες" πήγανε δεν μάθαμε ποτέ. Η εμπλοκή των μελών της ΣΑΡΙΣΑ στην χρηματοδότηση των παικτών δημιουργεί μια εσφαλμένη εντύπωση ότι τα οικονομικά της ΚΑΕ πάνε μια χαρά. Ίσως αυτή η εντύπωση έχει περάσει και στα ίδια τα μέλη της ΣΑΡΙΣΑ. Μετά από 3 αλλαγές προνητών και 10 παικτών η αγωνιστική περίοδος λήγει άδοξα αφήνοντας πικρή γεύση αλλά τουλάχιστον το μαρτύριο έφτασε στο τέλος του.. ή έτσι νομίζαμε τέλος πάντων..
Στην επόμενη προσπάθεια για ανασύνταξη (αγωνιστική περίοδος 2010-2011) η διοίκηση ξαναφέρνει έναν προπονητή ακατάλληλο για τα δεδομένα της Α1. Μας τον πρότεινε ο κολλητός του πρόεδρου, ο David Blatt. Ή μήπως δεν τον ήθελε στα πόδια του στην Maccabi και τον ξεφορτώθηκε? Νύχτα θα φύγει λένε οι περισσότεροι, κάποιες δειλές φωνές λένε ότι έχει τίτλους αλλά το φάντασμα της αρμάδας του Herbert αιωρείται απειλητικά πάνω απο το παρκέ. Όντως, νύχτα φεύγει.. κάπου εδώ εμφανίζονται στην δημοσιότητα οι πρώτες τριβές των οργανωμένων του Σούπερ3 με τους νέους διοικούντες. Μέχρι τώρα ο πρόεδρος δεν τους χαλούσε χατήρι, κι αυτοί τον αγκάλιαζαν με την "προστασία" τους. Το αγαπημένο μας χόμπυ ξαναγυρνά.. η μάλλον δεν έλειψε ποτέ. Εξαντλούμε όλες τις αλλαγές παικτών που έχουμε διαθέσιμες και στην πορεία γινόμαστε βορά του μισητού μας αντίπαλου χάνοντας με θεαματικό τρόπο την 3η θέση μέσα σε ένα γεμάτο Παλέ. Οι λέξεις deja vu δεν φτάνουν για να αποτυπώσουν την φρίκη. Όποιος καεί στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι λενε. Ούτε αυτό έφτασε τελικά. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά είχαμε και τον Σουπερ3 να αποτάσσει ότι έχει σχέση με ΑΡΗ επειδή κάποιοι τους πήγαν κόντρα κι έφεραν τον Σούμποτιτς.
Και τέλος αυτό το καλοκαίρι φτάνουμε στο σημείο να γίνεται ενα Διοικητικό Συμβούλιο από το οποίο αποχωρούν 2 επιφανή μέλη της διοίκησης και της ΣΑΡΙΣΑΣ, τα οποία προτρέπουν και τα εναπομείναντα μέλη της ΣΑΡΙΣΑΣ να παραιτηθούν.
Έχουμε μια συνάντηση επί πάντος επιστητού, γενικού και αορίστου στην οποία η ΣΑΡΙΣΑ μένει απέξω ενώ ο μεγαλομέτοχος (Γενεσις) απέχει επιδεικτικά για 2η φορά το καλοκαίρι αυτό. Στην απελπισία μας μέσα επιστρατεύουμε την Λέσχη Φίλων Άρη, σαν αντι-Πάλμα, έναν φορέα που έρχεται να παίξει τον ρόλο λυτρωτή, μεσσία και από μηχανής θεού. Ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται λενε.. Ο πρώην πρόεδρος μιλάει πάλι για νοικοκυρεμένα πράγματα και τεχνοκρατικά θα μας φέρει οικονομική εξυγίανση. Όπως μας έφερε την νοικοκυρεμένη ΚΑΕ ίσως.
Στον βωμό της συμμετοχής στην Ευρωλίγκα για 4 συναπτά έτη κάναμε τις ίδιες λανθασμένες(εκ του αποτελέσματος) επιλογές,διακυβεύοντας παράλληλα την οικονομική υγεία του σωματείου. Έτσι οδηγηθήκαμε στον πάτο του βαρελιού όσον αφορά το ηθικό του κόσμου του ΑΡΗ και φτάνουμε πάλι να ζήσουμε κρίσιμες καταστάσεις σαν αυτές που είχαμε ζήσει πριν από περίπου μια δεκαετία. Η επιφανειακή εξήγηση είναι εύκολη. Τη μία έφταιγε ο ανεπαρκής Herbert, την άλλη ήμαστε άτυχοι με το τρίποντο του Καιμακόγλου με ταμπλώ, την παράλλη δε βρήκαμε ποτέ χήμεια, μετά μας έφταιγε ο Σούμποτιτς που μας τρύπησε και ο οποίος βρήκε καμμένη γη από τον Ντρούκερ. Ομως υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής, μια κοινή συνισταμένη σε όλες αυτές τις αποτυχίες και ακούει στο όνομα Γιάννης Δαμιανίδης.
Είναι απορίας άξιο πως μέτοχοι φεύγουν, διοικητικά συμβούλια αλλάζουν, αλλά εκείνος παραμένει ακλόνητος σαν βράχος στη διοίκηση. Κι εδώ είναι το παράλογο της υπόθεσης.. αποτελεί παγκόσμια καινοτομία αυτό που συμβαίνει στην ΚΑΕ ΑΡΗΣ.
Μια εταιρία να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο κι αντί να φύγει από την διοίκηση το στέλεχος που πήρε την πλειοψηφία των λανθασμένων αποφάσεων και την οδήγησε σε καθοδική πορεία, η θέση του εδραιώνεται ακόμα περισσότερο. Αντί για αυτόν αποχωρούν οι μεγαλομέτοχοι και οι υποψήφιοι χρηματοδότες. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζει να είναι πρόεδρος κάποιος που αμοίβεται με καλό μισθό, που δικές του επιλογές χρέωσαν τον σύλλογο, που τα τελευταία 4 χρόνια έχει σερί στην αποτυχία. Κι όμως στον ΑΡΗ γίνεται.
Με αυτή την πρακτική η οικονομική κατάσταση της ομάδας ολοένα και συρρικνώνεται αφού οι μέτοχοι/χρηματοδότες αντί να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, γυρνούν την πλάτη τους στην ομάδα κλείνοντας την πηγή χρηματοδότησης. Στην ουσία οι μέτοχοι απαξιώνουν την ίδια τους την περιούσια.
Κι αυτόματα δημιουργείται το ερώτημα.. γιατί τέτοια απαξίωση? Τι πραγματικά συμβαίνει? Μήπως οι μέτοχοι έχουν ρίξει μαύρη πέτρα πίσω τους όσο "αυτός" κάνει κουμάντο? Δεν είναι λίγες οι αναφορές σε προσωπικές κόντρες μελών της Γένεσις με τον "αιώνιο πρόεδρο".
Αλλά δεν σταματάμε μόνο εδώ. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο ΑΡΗΣ σαν σύλλογος, σε όλες τις πτυχές των δραστηριοτήτων του, επηρρεάζεται σε μέγιστο βαθμό από τις αποφάσεις/ενέργειες του μεγαλύτερου συλλόγου οργανωμένων οπαδών, του Σούπερ3. Η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος σύλλογος έδωσε μεγάλο αγώνα και κατάφερε να σώσει την ομάδα μπάσκετ (εκτελώντας διοίκηση και βάζοντας τη στη ρύθμιση Βενιζέλου) από το τέλμα που είχε οδηγηθεί λόγω της κακοδιαχείρισης των διοικήσεων στα τέλη της δεκαετίας του 90 με αρχές της δεκαετίας του 00.
Ο Γιάννης Δαμιανίδης που προέρχεται από τον Σούπερ3, πρωτοστάτησε στις ενέργειες για την (οικονομική και αγωνιστική) σωτηρία της ομάδας εκείνη τη δύσκολη εποχή και η φυσική εξέλιξη ήταν να είναι μέλος της νέας διοίκησης.
Αν και διαφωνώ με το να διοικούν οι οργανωμένοι οπαδοί την ομάδα, τη συγκεκριμένη στιγμή που έγινε, φάνταζε σωστό και όλοι ειχαμε τη βεβαιωτητα ότι ο Σούπερ3 θα συνέχιζε να λειτουργεί σα θεματοφύλακας του σύλλογου. Δυστυχώς όμως η υπέρμετρη εμπιστοσύνη στο δικό του άνθρωπο εξέθεσε το σύνδεσμο στα μάτια των απλων οπαδων.
Ας εξηγηθούμε πιο αναλυτικά:
Τα χρόνια που πέρασαν, η ομάδα εξελίχθηκε, είχε κάποιες επιτυχίες. Όταν όμως ήρθαν τα σύννεφα που έφεραν διαφωνίες, εκείνοι που αποχώρησαν όπως εξηγήσαμε πιο πάνω ήταν οι μέτοχοι. Ο Γιάννης Δαμιανίδης βγήκε πιο δυνατός από αυτη την κόντρα και άσκησε διοίκηση με τον Θανάση Τζεβελέκη που διαλαλούσε "δεν διακινδυνεύω την οικονομική υγεία της ομάδας έναντι οποιασδήποτε αγωνιστικής επιτυχίας"
Όλοι νομίζαμε ότι ήμασταν μια νοικοκυρεμένη ομάδα γιατί έτσι μας είπανε οι διοικούντες και (κακώς) τους πιστέψαμε. Ώσπου ξαφνικά το καλοκαίρι του 2009 και μετά από μια ακόμα αγωνιστική αποτυχία μάθαμε ότι πρέπει να πουλήσουμε το μεγαλύτερο ταλέντο του ελληνικού μπάσκετ(στην ηλικία του) για να έχουμε γραφεία.Το μέγα λάθος αυτό συνοδεύτηκε με την αλόγιστη σπατάλη που ακολούθησε στην μεταγραφική περίοδο της σεζόν 2009-2010 και αργότερα στην πορεία, και φτάσαμε στο φετινό καλοκαίρι για να μάθουμε ότι τα ανοίγματα είναι τεράστια.
Κατά την διάρκεια των τελευταίων 4 χρόνων όλοι περιμέναμε την αντίδραση του Σούπερ3, να ζητήσει να αναληφθούν εύθυνηες για την διοικητική, αγωνιστική και επικοινωνιακή καθίζηση. Όμως εκτός από κάποιες ανακοινώσεις γεμάτες υπονοούμενα κατα του Θανάση Τζεβελέκη δεν υπήρχε καμία ευθεία αναφορά για το τι φταίει, καμια δυναμική ενέργεια να σταματήσει ο κατήφορος. Αντίθετα φέτος η επιλεκτικότητα στην αντίδραση(που όπως εξήγησαμε πιο πάνω δικαιολογείται εν μερη γιατι ο συνδεσμος δε πίστευε οτι ένας δικος του άνθρωπος θα πέσει σε τόσα ολισθήματα) εξαντλήθηκε στο θέμα Σούμποτιτς.
Το ΑΡΗΣ πάνω απ'όλα πήγε περίπατο και καταληξαμε στις συζητήσεις για τρυπήματα. Λοιδωρήθηκαν άνθρωποι που ασκούσαν διοίκηση βοηθώντας και υλικά χωρίς καν να έχουν μετοχές. Φτάσαμε στον εμφύλιο βγάζοντας αρειανόμετρα και βρέθηκαμε να τρώμε τις σαρκες μας γιατί όταν έπρεπε δεν ζητήθηκαν εξηγήσεις και ανάληψη ευθυνών από τον μοναδικό που είχε το δικαίωμα του επιλέγειν και αποφασίζειν. Όπως το θέμα Σούμποτιτς (χωρίς να εξετάζουμε αν οι κατηγορίες ευσταθούν ή όχι) ήταν ζήτημα τιμής και πίστης στις αρχές για το σύνδεσμο την ιδια βαρυτητα στο θεμα αρχών και περηφάνειας έχουν και τα κάτωθι ζητήματα:
Α) Οι διοικούντες μας έλεγαν για νοικοκυρεμένη ΚΑΕ, ότι απλωνόμαστε μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα και τώρα έχουμε 3-4 εκατομύρια ευρώ άνοιγμα.
Β) Πουλάμε ένα ελπιδοφόρο ταλέντο για να έχουμε αύριο και ένα χρόνο μετά η οικονομική κατάσταση είναι χειρότερη.
Γ) Χάσαμε ένα ακόμα μεγαλύτερο ταλέντο γιατί δεν του δείξαμε την εμπιστοσύνη που έπρεπε σαν παίκτη.
Δ) Παίκτης μας εδώ και 5 χρόνια κάνει προσφυγή και ζητάει οφειλόμενο 2 ετών, ισχυριζόμενος ότι έχει να πληρωθεί ένα χρόνο και ότι του επιβάλλαμε μείωση αποδοχών δίχως την συγκατάθεση του.
Ποιο είναι όμως το πραγματικό πρόβλημα? Τα χρέη και τα ανοίγματα της ομάδας λόγω της κακοδιαχείρισης των διοικήσεων Δαμιανίδη/Τζεβελέκη είναι μεγάλα.
Για να προχωρήσει το θέμα και να γίνουν οι όποιες ρυθμίσεις πρέπει να μπει ρευστό, κάτι που δεν είναι διατεθημένοι να κάνουν ούτε οι μεγαλομέτοχοι(Γένεσις), ούτε οι υποψήφιοι χρηματοδότες(Πάλμας-Σάρισα) όσο υπάρχει η βούληση τα χρήματα να διαχειρίζεται ο Γιάννης Δαμιανίδης. Είναι λογικότατο όποιος βάλει χρήματα (ειδικά την παρούσα περίοδο) να θέλει και να έχει το απόλυτο των επιλογών.
Εδώ θα αναρωτηθεί κάποιος αν είναι τόσο δύσκολο να παραμερισθεί ο Δαμιανίδης.
Σύμφωνα με κάποια φημολογία είχε δεσμεύσει προσωπική περιουσία σαν εγγυηση για οφειλές της ΚΑΕ ενώ σύμφωνα με άλλη φημολογία είχε δεσμεύσει περιουσία για την έκδοση εγγυητικής επιταγής για συμμετοχή στην Α1. Κι από την άλλη σύμφωνα με τον αθλητικό νόμο τα χρέη που δημιουργήθηκαν επί της προεδρίας Δαμιανίδη και Τζεβελέκη βαραίνουν τους ιδιους.
Εκείνο που μας προβληματίζει κυρίως είναι τι λύση θα βρεθεί για να βγει η αγαπημενη μας ομάδα από το τέλμα. Πάμε για άλλη μια αγωνιστική περίοδο λιτότητας με ξένους και κοινοτικούς που δεν ειναι αρκετοί για να περνάνε απέξω από το Παλέ?
Πάμε για άλλη μια αγωνιστική περίοδο όπου θα ακούμε πάλι για παπλώματα, γωνία μαγαζί, βαρύγδουπες δηλώσεις για το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα και ποιο είναι το καθήκον μας? Για πόσο καιρό ?? Πότε θα βγει κάποιος να μιλήσει στον κόσμο με ειλικρίνεια και να εξηγήσει ποια είναι η κατάσταση? Πότε θα αναλάβει κάποιος την ευθύνη για τα χρέη που δημιουργήθηκαν?
Μέχρι πότε θα διαβάζουμε ανούσια και άσκοπα άρθρα για κρίσιμα διοικητικα συμβούλια, κρίσιμες γενικές συνελεύσεις, κρίσιμες συναντήσεις, ζυμώσεις, δεσμεύσεις που δεν τηρούνται και άλλους συναφείς αγαπημένους όρους της αθλητικογραφίας? Αυτό που πρεπει να γινει είναι να απεμπλακούν με κάθε κοστος οι κύριοι Δαμιανιδης και Τζεβελεκης. Να απεμπλακούν σαν μέτοχοι αλλά κυρίως να παραιτηθουν απο το Διοικητικό Συμβούλιο της ΚΑΕ.
Ας δώσουν ότι μπορούν αυτοί που δημιούργησαν τα χρέη και μετά ας εξαφανιστούν για πάντα από την ομάδα. Τα χρέη θα πληρώνονται από τα διαρκείας κάθε χρόνο (γιατί με την απομάκρυνση τους, πολύς κόσμος θα γυρίσει) και χάρισμα τους ότι φάγανε.. γιατί δεν μπορούν σαν άλλοι Πάγκαλοι να γυρίσουν και να μας πούνε ότι μαζί τα φάγαμε.. κι αυτό το λέμε εξαντλώντας την επιείκια μας.
'Αποψή μας είναι ότι αν η οικονομική υγεία της ομάδας προυποθέτει μπλεξίματα με τη δικαιοσύνη για τους κους Δαμιανίδη και Τζεβελέκη τοτε ας γίνει έτσι. Όποιος πήρε λάθος αποφάσεις που είχαν σαν αποτέλεσμα τη παρούσα κατάσταση για τη ναυαρχίδα του συλλόγου τοτε (όσο και σκληρό αν ακούγεται) λογικό και ηθικό είναι να υποστεί τις όποιοες συνέπειες. Στο νέο πλάνο μπορεί να είναι ο Πάλμας, μπορούν να είναι μέλη της ΣΑΡΙΣΑ και όποιος άλλος έχει διάθεση να βάλει το χέρι στην τσέπη για την ομάδα που αγαπάει, έχει γνώσεις, ανοιχτο μυαλό και ξέρει τι σημαίνει διάλογος και ειλικρίνεια.
Μακροπρόθεσμα και κυρίως επειδή θα έχει αλλάξει άρδην το κλίμα στην ομάδα, θα εξανεμηθούν και οι οφειλές προς το δημόσιο και προς τρίτους,θα έχει ανοίξει ο δρόμος και για άλλους ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να βάζουν 100-150.000 ευρω αλλά δεν το κάνουν μεχρι τωρα γιατί εχουν ενδοιασμους και ενστασεις στη λογικη του αποφασιζω και διοικω με χρηματα αλλων.
Δυστυχώς όμως αυτή η προοπτική δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Δεν φαίνεται ότι θα γίνει κάτι τόσο ρηξικέλευθο που θα βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο, θα απαντήσει στις απορίες του κόσμου και θα επαναφέρει τον σύλλογο σε ανοδική πορεία.
Η λύση που προωθείται έρχεται εκ των έσω με την στήριξη της Λέσχης Φίλων του ΑΡΗ.
Εδώ έχουμε ένα άλλο παράδοξο.
Η ΛΦΑ έχει δεχθεί στους κόλπους της διοίκησης της ΠΑΕ αδιαμαρτύρητα 2 μετόχους της ΚΑΕ, ενώ θα έπρεπε πρώτα να τους ζητήσει να ξεκαθαρίσουν τις όποιες εκκρεμότητες υπάρχουν στην ιδιοκτησία τους και μετά να επεκτείνουν την ενασχόληση τους στο ποδόσφαιρο.
Όμως όπως μάθαμε από μια πρόσφατη ανακοίνωση :
Αποφασίσθηκε, σε κλίμα απόλυτης σύμπνοιας και ομοψυχίας, η διερεύνηση της δυνατότητας ανάληψης κοινών δράσεων προς το σκοπό της ενίσχυσης, με κάθε μέσο, της ΚΑΕ ΑΡΗΣ αποκλειστικά για τον αγωνιστικό προγραμματισμό της επόμενης χρονιάς.
Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι πως η ΛΦΑ θα βοηθήσει στον προυπολογισμό της επόμενης αγωνιστικής περιοδου.
Επίσης τώρα τελευταία ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι ο αγωνιστικός προυπολογισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει νούμερα τις τάξεις των 400,000 ευρώ ή 600,000 ευρώ. Δηλαδή ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι αλλιώς δεν βγαίνει η χρονιά? Που είναι ανακοινώσεις της ΚΑΕ να μας πούνε ότι κάποιοι προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο με μπάτζετ ομάδων Α2? Για να υπερασπιστούν όμως τα "διαχειρίσιμα" χρέη ήταν πρώτοι.
Δεν θα μπούμε στον κόπο να σχολιάσουμε αναλυτικά την απόφαση επιλογής του Βαγγέλη Αλεξάνδρη για την θέση του πρώτου προπονητή. Η απέλπιδα προσπάθεια Τακιανού-Μίνιτς δεν καρποφόρησε και η ομάδα γυρνάει 8 χρόνια πίσω κι αυτή τη φορά χρεωμένη κι από πάνω.
Εδώ να επισημάνουμε ότι το πλάνο με προώθηση ταλέντων που προωθείται τώρα, έπρεπε να είχε εκπονηθεί το καλοκαίρι του 08 όταν (λόγω των λανθασμένων επιλογών που αναφέραμε πιο πανω)απότυχαμε μετά δυο χρονιές στο ανώτατο επίπεδο αγωνιστικά. Θα μπορούσε να είχε υπάρξει μια ξεκάθαρη εξήγηση ότι επειδή είμαστε σφικτοί οικονομικά θα πάμε συντηρητικά για μια διετία-τριετία ωστε να ορθοποδήσουμε. Κάτι που ο μέσος οπαδός θα δεχόταν εκτιμώντας την ειλικρίνεια. Πότε όμως είπαμε την αλήθεια στο κόσμο??Ποτέ. Αντίθετα είχαμε τις συνεχείς δηλώσεις περί νοικοκυροσύνης που είχαν σαν αποτέλεσμα τις κινήσεις απελπισίας του φετινού καλοκαιριού οι οποίες φαντάζουν ανάλογες με τις ενέργειες του καπετάνιου του Τιτανικού λίγο μετά τη πρόσκρουση με το παγόβουνο.
Έτσι λοιπόν ξαναρωτάμε. Με τα χρέη και τα ανοίγματα τι θα γίνει? Θα μεριμνήσουν οι κύριοι Δαμιανίδης/Τζεβελέκης? Αν είναι έτσι όμως γιατί τότε διαφώνησαν με τον Πέτρο Πάλμα? Κι αυτος το ίδιο δεν ζήταγε? Οχι ακριβώς.. ο Πάλμας ήθελε και την διοίκηση της ομάδας. Δηλαδή δημιουργείται πάλι μια κατάσαση που ουσιαστικά μας φέρνει στο ίδιο αποτέλεσμα. Ο Δαμιανίδης να διοικεί με τα χρήματα άλλων. Τελικά αύτο είναι το ζητούμενο στον μπασκετικό ΑΡΗ?
Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο κάθε Αρειανός είναι ότι ο ΑΡΗΣ δεν έχει ανάγκη από τον Δαμιανίδη, η τον Τζεβελέκη, η τον Σούπερ3. Ο ΑΡΗΣ μπορεί άνετα να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις, στα διαρκείας του, στις χορηγίες του, στα τηλεοπτικά δικαιώματα, στις διαφημίσεις, στην φανέλλα. Χρειάζεται ανθρώπους με κοινή λογική, ανθρώπους με σχέδιο και πλάνο για το πως μπορεί ξανά να ορθοποδήσει ο σύλλογος και να ξαναγίνει ΜΕΓΑΛΗ ομάδα στα χαρτιά πλέον και όχι μονο σε ιστορία και τίτλους.
Πρέπει να ξαναγίνουμε ΜΕΓΑΛΟΣ σύλλογος στην πράξη και όχι μόνο στην θεωρία.
Χρειάζεται ανθρώπους που δεν έχουν να κερδίσουν οικονομικά από τον σύλλογο.
Ανθρώπους που δεν έχουν ανάγκη την προβολή και την λεζάντα σαν κάποιους που ακόμα κι αν παραιτήθηκαν εδώ και αρκετό καιρό, βρίσκουν τρόπους να ακούγεται το όνομα τους (σε κάθε ευκαιρία) δίπλα σε αυτό του Θεού του Πολέμου. Και φυσικα ο ΑΡΗΣ δεν αρχίζει και τελειώνει με την προεδρία Δαμιανίδη.
Ο ΑΡΗΣ έχει ανάγκη από τον κόσμο του. Ο ΑΡΗΣ είναι ιδέα.. δεν είναι θρησκεία. Αρχίζει και τελειώνει με τους οπαδούς του. Όσο εμείς δίνουμε δικαιώματα σε κάποιους να ζουνε παρασιτικά από την ομάδα τόσο η κατάσταση θα επιδεινώνεται. Αν εμείς δεν βροντοφωνάξουμε και ζητήσουμε να λάμψει η αλήθεια τότε θα συνεχίσει αυτή η κατάσταση ανεξέλεκτη.
O ΑΡΗΣ πρέπει να αλλάξει σελίδα. Χθες κιόλας.. όσοι δεν μπορείτε, πληρώστε τα χρέη σας όπως μπορείτε και φύγετε. Δεν σας έχουμε ανάγκη.
No comments:
Post a Comment